dowodu osobistego i nie przetrzymano go do rana. Nikt nie patrzył na zdjęcie w dowodzie i nie przypatrywał mi się bacznie, czy jestem do niego podobny. Po prostu dano mi uproszczony formularz, na który wpisałem imię, nazwisko i adres.<br> Poczułem się w tej sytuacji jak człowiek godny zaufania, którego nie kontroluje się i nie sprawdza na każdym kroku. Pamiętam, jak w PRL nikt nie chciał wierzyć, iż tak się meldują wszyscy w hotelach w USA, a w Anglii policjant na słowo mi uwierzył, że tak się nazywam, a nie inaczej, i mieszkam tu, a nie gdzie indziej.<br>Niestety, w Polsce do dziś