i literatury, których wewnętrzny rytm rozwojowy opiera się na jednoczesnym współistnieniu i przeciwstawieniu wartości, będących zdobyczą różnych wymieniających się w temporalnym następstwie generacji. Potocki kładł zarazem szczególny nacisk na konieczność zachowania związków z tradycją, bunt i sprzeciw wobec spuścizny poprzedników uważał w istocie za pozorne, rozumiał proces rozwojowy jako ewolucyjną kontynuację, w której przeszłość trwa nadal wzbogacając się jedynie o nowe formy i ujęcia. Książka zawierająca wiele spostrzeżeń trafnych i subtelnych, ujawniła też poważne wady, które spostrzeżone natychmiast skazały ją niemal od początku na zapomnienie. Potocki wyraźnie przegrywał z bardziej poczytnym, choć nie doskonałym przecież Feldmanem. Niefortunny był pomysł rozbicia materiału