swego nasłuchuje sama...<br><br>Koniec mojej powieści jest ten, że Praścieżka<br>Odbiera sobie życie... W mgle o tym są wzmianki...<br>Ginie świat... Z rodzicami znika lalka - śmieszka.<br>Nic nie ma prócz lusterka i prócz macierzanki.<br><br>Wartoż pisać tę powieść? Baśń wyszła już z mody.<br>Jak krynolina z tęczy!... Módl się do korala<br>O wiersz barwny!... Zszarzałe dusze i ogrody,<br>A mnie wkrótce do lalek poniosą szpitala!<br><br>Wyrwę w biodrach zasklepią, brew wznowią nad okiem,<br>Wargom uśmiech narzucą taki, że aż zbrzydnie,<br>I na pokaz wystawią, abym się bezwstydnie<br>Do przechodniów łatanym mizdrzyła urokiem.<br><br>Stracę wartość. Nastąpią cen spadki i zniżki.<br>I wówczas