Zony takie noszą nazwę zon oppelowskich (albo assemblage zones). Konsekwentnym zastosowaniem i rozwinięciem takiego podejścia jest tzw. graficzna metoda korelacji, popularna szczególnie wśród biostratygrafów amerykańskich.<br>Nie wydziela się za jej pomocą zon, lecz koreluje dynamikę przemian zespołów skamieniałości w różnych profilach. Na wykresie o osiach wyskalowanych w jednostkach miąższości dwóch korelowanych profilów odkłada się punkty pojawienia i zaniku każdego z gatunków wspólnych dla nich. Linia poprowadzona poprzez największe zagęszczenia punktów pozwala na ścisłe powiązanie każdej warstwy z jednego profilu z odpowiednią warstwą w drugim profilu. Linia ta byłaby izochroną tylko przy nierealistycznym założeniu, że tempo sedymentacji w obydwu profilach było stałe