stoi dziewczynka z zapałkami. Na podwórku Andersenowski świniarek gra niezwykłe melodie, aż tańczy drewniany pajacyk. Te<br>czary biorą się na pewno ze splątanych w esy-floresy secesyjnych klatek schodowych i ozdobnie powyginanych krat, osłaniających ciemne windy o aksamitnych ławeczkach i ogromnych lustrach. Biorą się z brzuchatych erkierów i balkonów, podobnych koronkowym gondolom. I ze stiuków na plafonach, i z ciemnych, wysokich drzwi o błyszczących klamkach. A nade wszystko z pałaców nastroszonych jak pawie. Z przycupniętych jak indory fabryk, rudziejących pod wieczór, jakby nabiegły żywą krwią.<br>Przeraża mnie Łódź. I tą dziwnością przyciąga tak bardzo, że przez całe życie nie będę się