zęby i uśmiechnięty, szybko oddalił się korytarzem w kierunku swego mieszkania.<br>Widmar oprzytomniał i pobiegł za nim. "Wszystko jedno, co mnie to może obchodzić!" myślał. Dogonił go : chwycił ze wstrętem za skrwawiony rękaw. - Panie! Wiem, gdzie jest pańska garsoniera!! krzyknął. Chirurg z podniesioną górną wargą spojrzał na niego błędne. "Zupełnie kościotrup w chałacie!" przemknęło przez mózg Widmara. Wtem chirurg odtrącił go z całej siły. - Co? - zapytał jąkając się. - Co-co?... Pan rozumie, ropień przesunął się pod samo serce!... Pan rozumie!... Potem wrzasnął coś po łacinie i zniknął w jadalni sióstr.<br>- Co się stało? - bełkotał Widmar. Zobaczył Rubińskiego i podszedł do niego