metodę prywatyzacji indywidualnej, która miała zagwarantować pojawienie się inwestora strategicznego. Szybko okazało się jednak, że jest to metoda powolna i kosztowna. Zaczęto więc rozważać inne metody pozwalające na przyspieszenie prywatyzacji. Wszystkie one miały jeden wspólny mianownik: troskę o zapewnienie warunków restrukturyzacji przedsiębiorstw. Chodziło o to, by przyspieszenie nie odbyło się kosztem jakości prywatyzacji. Jedynie prywatyzacja likwidacyjna zgodnie z artykułem 37 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych z roku 1990 może być uznana za polityczny kompromis pozwalający na przekształcenie prawa do kontroli pracowników w rzeczywiste prawa własności. Autorzy ustawy przyjęli możliwość takiej ścieżki prywatyzacji z oporami i świadomością, że z punktu widzenia efektywności