na parapecie, cień tkwił bez ruchu, jak gdyby w niezdecydowaniu, potem w oknie rozległ się opryskliwy, lecz prawie wesoły pomruk. Chociaż była to najmniej odpowiednia pora do jakichkolwiek porównań, Widmarowi pomruk ten przypominał "koci śmiech". Takimi właśnie słowami określił nieoczekiwane i wesołe mruczenie. "Jak gdyby w oknie siedział jakiś duży kot i wzgardliwie chichotał!" porównywał. Cień chwiał się nad parapetem, następnie wyprostował się i zaraz potem trzasnęła rama okienna i opadła firanka.<br>- Czy szanowny pan widział? - zapytał krawiec Gold. Wciąż jeszcze kucał i słowa jego wyrywały się jak gdyby wprost z otwartej mogiły.<br>Widmar spojrzał w dół, ale zobaczył pod nogami