leży równolegle i bez ruchu obok jego cielesności... Bo właśnie ona jest jak jego cielesność - wstydliwie i do granicy płaczu nieponętna... Wtrącam, że pamiętam to ujęcie, kiedy filmował brata wylegującego się w łóżku. A przecież on reagował na to filmowanie jak na pieszczoty... odpowiadając rozleniwionym, rozpieszczonym, mruczącym tonem jak głaskany kotek... Nie może jednak przekroczyć tej granicy. Pasywność jest wobec brata jakąś rodzinną mimikrą, czymś, co przychodzi z nieubłaganą koniecznością... A brat woła go do siebie - kiedy wieczorem idzie do swojego pokoju zapalić. I w geście tego palenia, we wkładaniu papierosa do ust, w wypuszczaniu - w pieszczotliwym wypuszczaniu dymu - jest jakaś