jak widma niepokojące Naraz - usłyszał Kazimierz ostre, metaliczne dźwięki.. Rześki, miarowy szczęk wydzwaniał się z ciemności.<br>- Derkacz! - szepnął, jakby przytomniejąc nagle.<br>Jakoż uszedł zaledwie kilkanaście kroków, gdy smuga czerwonego blasku uderzyła mu w źrenice.<br>Był przed kuźnią.<br>- Zajrzę... - pomyślał odruchowo i skierował się ku owemu blaskowi.<br>Derkacz pracował. Stał przy kowadle, rozkraczonymi nogami wparty w klepisko, z głową w tył odrzuconą.<br>Prawe ramię raz wraz wznosiło się w górę, uzbrojone potężnym młotem - lewa garść dzierżyła w kleszczach rozżarzoną sztabę kruszcu; młot uderzał w nią krótko, rytmicznie, z podźwiękiem.<br>&lt;page nr=166&gt; Kowal był sam. Tylko od płonącego ogniska ogromny cień jego postaci poruszał się