mamy Kochanego Pana, że ani on nas, ani my jego nie chcemy". Inny ton miały listy starego wychowawcy, księdza Kuczkowskiego, choć i one były świadectwem gorzkiego przeżycia klęski i upokorzenia. Były to jednak relacje budujące, jak np. opis pogrzebu Stanisława Konarskiego, czy powrotu z zesłania porwanych senatorów. „Książę biskup krakowski stanął w Warszawie 12 praesentis; co tylko może chodzić, wszystko to wysunęło się przeciwko niemu na Pragę <gap> Ksiądz nuncjusz, który także przeciwko niemu wyjechał, wziął go do swojej karety i tak tedy wjeżdżał wpośród niezmiernego gminu i ludu wołającego: Vivat książę biskup krakowski, obrońca wiary i ojczyzny". O tym samym