w stosunku do osoby najbliższej i najbardziej kochanej - jakież to wstrętne i niskie zajęcie!<br>- Niechże mnie pan puści! - powiedział do krawca głucho. Potem pochylił głowę i posłusznie stąpał naprzód.<br>Teraz widział, jak majaczyła przed nim czarna skulona postać. Była tak blisko niego, że prawie po piętach deptał krawcowi. Nagle postać krawca wyrosła na jasnym tle otwartej furtki.<br>- Dokąd mnie pan prowadzi? - zapytał Widmar. Było mu przykro, że nie widział własnego ciała. Poruszał się przeto z trudem.<br>- Tu jest mój dom - szepnął krawiec zamierającym głosem. I znowu coś czarnego wzniosło się nad jego głową. Była to ręka, którą wskazywał w kierunku swego