najmniej tyle samo, co od siebie. Każdy musiał stanąć na wysokości zadania postawionego przez szefa. A zadanie to najpierw było szczegółowo przez niego obmyślone. Chłopak z Bronxu "słyszał" piosenkę, zanim ją nagrał, czym upodabniał się do innego perfekcjonisty, Anglika Alfreda Hitchcocka. O ile jednak dla Hitchcocka najnudniejszym zajęciem było samo kręcenie filmu (wszystko miał wcześniej drobiazgowo rozpracowane w scenariuszu) , o tyle dla Phila Spectora studio i proces tworzenia były żywiołem. Inaczej trudno sobie wyobrazić, by miał siłę przechodzić wspólnie z artystami przez piekło nie kończących się prób i kolejnych wersji nagrania. Bywało, że do jednej piosenki wokaliści podchodzili po kilkadziesiąt razy