było mu rozewrzeć palców, trzeba było pochować go z tymi zabawkami.<br>Minęła jesień, nadeszły pierwsze dni zimowe. Spadł śnieg i stopniał. Wiatr hulał po podwórzu. Coraz mniej włóczyli się ludzie po korytarzach, coraz mniej ze sobą mówili. Długie wieczory spędzaliśmy w pokojach przy stole pod lampą, która jednoczyła nas swoim kręgiem. Czytaliśmy książki, grali milcząc w karty i w warcaby, ale każdy zapatrzony był w mijające krótkie dni, które nie wiadomo dokąd zmierzają, każdy zapatrzony był w swoje dzieje, unieruchomione w gmachu szkolnym.<br>I niczego już więcej nie przywodzi mi pamięć. Zdaje się, że cierpieliśmy wszyscy na zanik teraźniejszości. Każdy błąkał