nietuzinkowy taniec) i wrażliwość. Epizodyczne barwne postaci, jak choćby nadpobudliwego choreografa &lt;name type="person"&gt;Sparky Polastri&lt;/&gt;, są wysmakowanym, radosnym dopełnieniem całości. &lt;au&gt;(ACK)&lt;/&gt;<br>Reż. &lt;name type="person"&gt;Payton Reed&lt;/&gt;, USA 2000&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;KINO XXI WIEKU&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Uczniowie Grotowskiego&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;Zjawisko wydaje się na tyle twórcze, że chyba warto rzucić nań snop światła. No, może właściwszy będzie snopek. Oto także w kręgu kina rozwija się nad Odrą, a tym bardziej nad Wisłą, ruch kontynuujący wielki zwrot w sztuce spektaklu, jakiego dokonał parę dekad temu Jerzy Grotowski. Jak wiadomo, zaczęło się od Teatru 13 Rzędów (które nie istniały; potem obywało się też bez widzów, bowiem aktorzy, odmiennie niż u &lt;name type="tit"&gt;"Wielkiego Brata"&lt;/&gt;, chcieli najpierw