znienacka, gdy wędrując korytarzami swej duszy, zapominała o całym świecie. A ona czerwieniła się, jak przyłapana na gorącym uczynku, bo instruktor rzeczywiście często zajmował jej myśli. Wykopała dla niego osobny korytarz, do którego nigdy nie wpadała pędem, bez zastanowienia, jak do innych korytarzy, lecz wchodziła powoli, ostrożnie posuwała się naprzód, krok po kroku, jedną ręką trzymając się ściany, by w razie czego przywrzeć do niej i nie być widzianą. A nim weszła, sprawdzała w lusterku, jak wygląda, poprawiała włosy i próbowała nadać twarzy obojętny wyraz. Widziała go już z daleka, siedział tyłem i grał na gitarze, nie była pewna, czy to on, zbliżała