święconą wodą, którą ksiądz rozpryskiwał z kropidła podobnego do królewskiego berła.<br>Potem na małą dziecinną łopatkę nabrał cmentarnej ziemi i posypał nią trumnę, wymawiając przy tym czarodziejskie zaklęcie: &lt;foreign&gt;Memento, homo, quia pulvis es, et in pulverem revertis...&lt;/&gt;, a w tym momencie siostra pana Sierożki osunęła się na pana Janka.<br>Grube krople łomotały po trumnie, jakby to nie były deski, a naciągnięta skóra bębna, i mogły zbudzić zamkniętego w niej nieboszczyka z jego ostatniego długiego snu, w którym już natrętnie nie brzęczą muchy, nie śmierdzą gnijące kartofle, nie syczy lemoniada przez nieszczelne zamknięcia butelek.<br>Podeszli grabarze i na grubych linach zaczęli opuszczać