w gęstości stanów jednocząstkowych g w pobliżu poziomu Fermiego, zaś zależność gęstości od parzystości czy nieparzystości liczby nukleonów z siłami cząstkowymi wiążącymi nukleony w dwójki. Newton [4] uzasadnił uwzględnienie efektów powłokowych przez modyfikację parametru &lt;gap&gt; Gęstość poziomów jednocząstkowych wg modelu powłokowego jest proporcjonalna do A2/3. Ze względu na 2j + 1 - krotną degenerację stanów &lt;gap&gt;<br>są spinami jednocząstkowych stanów neutronowych i protonowych odpowiednio. Newton dokonał uśrednienia wartości jn i jz w pobliżu poziomu Fermiego i stabelaryzował je.<br>Efekt wiązania nukleonów w pary uwzględnia się przez odpowiednie przesunięcie skali energii wzbudzenia. Przedstawiony wyżej opis statystyczny ważny jest dla układu nieoddziałujących fermionów, a więc dla