reguł najwyższego gatunku klasycystycznego, tragedii, nie był na scenie polskiej nowością, choć mimo propozycji Niemcewicza i Łubieńskiej brakło tu bardziej wartościowych dokonań. Scenicznie atrakcyjna, literacko wyrastająca ponad przeciętną produkcję dramatyczną, tragedia Wężyka idealnie wypełniała tę lukę. Nowością zwłaszcza była padająca na tytułowego bohatera smuga szekspirowskiego cienia; nowością było melodramatyczne wykorzystanie krwawych wydarzeń, koncentracja efektów: „nie wiem, czy który z dramatycznych naszych utworów przewyższa Glińskiego bogactwem traicznych motywów." – napisał nie bez racji Siemieński. Sztukę przenikała nadto wyrazista nuta antyrosyjska, a patriotyzm widowni pobudzała postać bohaterskiego Trepki, jakże już romantyczna w swym ujęciu, bliskim zresztą formule zawartej w Wierszu do wojska