które przyciągnęły powszechną uwagę i miały szansę oddziałania na tok rozwojowy literatury, wreszcie w informowaniu o tym, co się dzieje na szerokim świecie, w transplantowaniu na grunt rodzimy różnego rodzaju nowości (i - oczywiście - mód, bo to nieuchronne i też ma swoją wagę). <br>I to trzeba podkreślić ze szczególną dobitnością: właśnie krytycy nadali myślowy kształt życiu literackiemu epoki, to oni je sproblematyzowali. Poza nielicznymi wyjątkami, takimi jak działalność Przybyszewskiego w kulminacyjnym momencie krystalizowania się kierunku czy twórczość eseistyczno-recenzyjna Leśmiana u jego schyłku (słabo wówczas znana i mająca znikomy zasięg oddziaływania) tego sami pisarze, oni wówczas od takiej działalności stronili. To krytyka