przeżyje nocy, a tu masz, na drugi dzień zachciało jej się jeść, a trochę później wypisała się ze szpitala, zupełnie zdrowa". Teodozja oparła się o parapet i wyjrzała na podwórko. Zakręciło ją w nosie i kichnęła. Na dole stróżka trzepała starą odzież. Podniosła głowę i uśmiechnęła się do Teodozji:<br>- Najlepszego! - krzyknęła. - Co to panna sobie nie pójdzie na spacer, w aleje albo gdzie? Dzień jak złoto, jakbym była taka młoda, zaraz bym poszła.<br>- Muszę siedzieć w domu, chorego pilnować, kto mu co poda?!<br>- U was to same umarlaki. Trujecie tych lokatorów czy co!<br>- Co robić, tak się jakoś składa. Biednemu zawsze