serię akurat wtedy, kiedy Kiernacki zyskał okazję naprawienia błędu. Strzelił i z radosnym niedowierzaniem dostrzegł efektowny rozprysk czerwieni pośrodku odskakującej w tył głowy.<br>Odskok. Był daleko, gdy wystrzeliwane powoli pociski zaczęły dziurawić sąsiedztwo drzwi. Karabin - bo to z niego strzelano - odezwał się za późno, by zagłuszyć myśl o przerwanym dziewczęcym krzyku.<br>Siedział w kącie z pistoletem na kolanach i próbował wmówić sobie, że to nie jego sprawa i nie jego problem. Że musi skupić się na sobie i tych dwóch na zewnątrz. Nie na zabitych i umierających.<br>Było cicho. Po czterech strzałach karabin zamilkł, peem Klucznika milczał już od dawna. Koniec