znosił je ze stoickim spokojem i z miłym uśmiechem. Miałem ochotę podszepnąć mu, żeby nie dał tak igrać ze sobą i zrewanżował się jakąś dowcipną odpowiedzią. Wiedziałem jednak, że nie miałoby to sensu, ponieważ przyjął taką postawę z całą premedytacją i nie odstąpiłby od niej za nic w świecie. Był księciem-małżonkiem i chyba tak mu było wygodnie. A życie przy boku takiej kobiety, jak ciocia, wiązało się z nie lada wyrzeczeniami, oznaczało bowiem rezygnację z wielu męskich spraw i ambicji.<br>Ciocia Dulęba cieszyła się wielką estymą wśród mieszkańców domu przy Krupniczej. Szczególne nabożeństwo mieli do niej warszawiacy, pamiętający jej wybitne