do tonącego w mroku pokoju. W całej willi posadzki były kamienne. Najchętniej więc chodziłbym wszędzie po domu na bosaka. Zawsze ta chłodniej. Po prysznicu łóżko. Wielkie jak barka. Zasypiałem. Reszta dnia: biblioteka Campillich, łażenie po zabytkach i znowu ta sama restauracja. A po kolacji kino lub jeszcze biblioteka.<br>Zasiadałem z książką na ogromnej szafranowej kanapie, koło stołu z fotografiami. Czasem poprawiałem notatki zrobione rano. Albo robiłem przegląd właśnie tych fotografii. Ilość ich była znaczna. Najwięcej na centralnym stole. Ale i na pomniejszych stolikach też ramek nie brakowało. Wyzierał z nich cały świat Campillich. Świat pani z domu Zgierskiej. Z rodziny, o