Od 1126 r. posadnik nie był już mianowany, lecz wybierany przez wiec nowogrodzki; niebawem wybieralny stał się tysiącznik (tysiackij), naczelnik nowogrodzkiego pospolitego ruszenia, a od 1156 r. - także arcybiskup nowogrodzki. W miarę słabnięcia pozycji Rurykowiczów malało znaczenie księcia w Nowogrodzie. Formalnie był on dowódcą wojska, najwyższym sędzią i kierownikiem polityki księstwa, czyli miasta i jego terytorium. W rzeczywistości znajdował się pod stałą kontrolą wybieralnych urzędników nowogrodzkich z posadnikiem i arcybiskupem na czele, a najważniejsze postanowienia polityczne musiały być zatwierdzane na wiecu. Książęta nowogrodzcy, dobierani przez rządzącą radę, musieli - obejmując "panowanie" - zaprzysiąc specjalny układ (riad) z miastem, ograniczający ich kompetencje i określający