Guyau i chwali go między innymi za to, że "urobił pojęcie socjologiczne samego rdzenia sztuki". To, co społeczne, przestaje być czynnikiem zewnętrznym, a więc w jakiś sposób wchodzi w jej definicję. Nawiasem mówiąc, rola Guyau, poznawanego z pism jego samego oraz z poświęconej jego dorobkowi myślowemu książki Alfreda Fouillée, w kształtowaniu się <page nr=144> estetyki i krytyki literackiej w Polsce na przełomie XIX i XX wieku wymagałaby osobnej rozprawy. Jak się zdaje, koncepcje tego filozofa przeniknęły w nie głęboko, pozwalając na ujmowanie relacji między tym, co w sztuce indywidualne, i tym, co społeczne. Wątki socjologiczne w krytyce młodopolskiej ujawniały się w pracach omawiających