ale droga biegła prosto, pusta i cicha. Po obu bokach jakieś chaszcze, gdzieniegdzie rzedły i wtedy widać było za nimi otwartą przestrzeń pokrytą śniegiem. Po raz pierwszy ogarnął nas nastrój niesamowitości, niczym przecież nie usprawiedliwionej. W pewnej chwili chmury nieco się rozstąpiły i tuż przy drodze wyłoniły się białe obłe kształty. Co to mogło być? Nieco dalej z przydrożnych krzaków sterczał dziwny przedmiot - może krótki pal, może sztacheta? W tym momencie zza chmur padła smuga księżycowego światła i - dosłownie zamarłyśmy z przerażenia. To była ludzka ręka, zamarznięta, wyciągająca ku nam sztywne palce. Wracać? Ale dokąd. Nie, to nie miało sensu. Biegłyśmy