zatrajkotały wróble i niebo tylko tam zmętniało. Później stanął na środku podwórka, wyzywająco spojrzał w niebo. Poczekał, nie doczekał się odpowiedzi. <br><br>W południe zaszedł Konstanty, w nowym szoferskim kożuszku. W jego postawie i głosie, nie mówiąc już o zachowaniu, było coś zadzierzystego, jak u dawnego huzara. Jaśniał nowinami. <br><br>Poszli do kuchni. Róża promiennie uśmiechnęła się do Konstantego, więcej, podała mu dłoń. Owszem, wcześniej też się to zdarzało, ale od święta, bardzo rzadko. Ona to zrobiła, aby mi dokuczyć - pomyślał Jassmont.<br>- Witaj, Różo, wysypiacie się jak na wywczasach w Zoppotach, dobrze wam artystom - zażartował Konstanty, stawiając bańkę z mlekiem na stole.<br>- Siadaj