parowania. Poniżej tej granicy przychód śniegu jest mniejszy od możliwego rozchodu. Powyżej zaś przychód jest większy, ale do określonej wysokości, na której, ze względu na zmniejszanie się opadów, rozchody są im równe. Jest to górna granica możliwości gromadzenia śniegu. Tak więc dolna i górna powierzchnia zerowego bilansu opadów śnieżnych otaczają kulę ziemską ze wszystkich stron, tworząc powłokę o pewnej grubości i nieregularnym kształcie (ogólny zarys jest sferyczny). Jest to warstwa, w której istnieją warunki gromadzenia śniegu i powstawania lodowców, jeśli w jej obrębie znajdzie się część powierzchni Ziemi. W ten sposób S.W. Kalesnik (1939) zdefiniował chionosferę (grec. chion – śnieg