chrześcijańskiej łatwiej było<br>wypełniać topografię budowlami sakralnymi niż naturalnymi cechami<br>terenu. Świątynie stały się nadrzędnymi kategoriami geograficznymi.<br> Istnieją dowody, że większość świątyń, a na pewno te, które szczycą<br>się historyczną sędziwością, stoją na zrębach sanktuariów<br>wcześniejszych religii. Często nawet i te wcześniejsze nie były<br>pierwszymi. Powstawały w miejscach wyróżnionych przez kult drzew,<br>źródeł, kamieni, gór czy choćby pagórków. Z antropologii religii (ale<br>też z intuicji i doświadczenia) wiemy, że sacrum wiąże się z miejscami<br>szczególnymi, uznanymi za środek przestrzeni świętej, axis mundi, oś<br>świata. O procesie kształtowania się tej przestrzeni dzięki studiom<br>religioznawczym Mircea Eliadego czy pschologicznym C. G. Junga wiemy