jednak spełnienia wielu warunków. Po pierwsze, łańcuch zachowań musi być intersubiektywnie zorganizowany, tzn. że wszelkie komunikaty muszą być dla całej grupy jednakowo zrozumiałe. Zależy to głównie od tzw. dystansu kulturowego. Im jest on większy, tym większe są trudności w odczytaniu kodu (np. śmiech jest wrodzony, natomiast rodzaj śmiechu zależy od kultury, tak samo skinięcie głową u nas oznacza potakiwanie, a w krajach islamskich - przeczenie). Po drugie "mowa gestów" nie może być sprzeczna z przekazem werbalnym i po trzecie komunikacja nie może być, mówiąc słowami Habermasa, "systematycznie wypaczana", tj. zawierająca wieloznaczności, niejasności lub wręcz elementy niezrozumiałe (Habermas 1972). Wreszcie, szczególnie ważną sprawą