i poezja znowu musiałaby przejść przez osąd z punktu widzenia kryteriów rzeczywistości pozapoetyckiej.<br> Tego rodzaju pułapki muszą czekać na poetę o takim zakresie poetyckim, jak Barańczak i o takiej przy tym chęci uczestniczenia w życiu społecznym. A przecież naprawdę Barańczaka można nazwać "estetą".<br> Uprawia on przecież, tak rzadką dzisiaj, poezję kunsztowną. Najlepszym przykładem wiersze z tomu Widokówka z tego świata (1988). Barańczak zawsze był poetą składni i tutaj to się ujawniło w całej komplikacji i właśnie w kunszcie.<br> Człowiek Barańczaka to istota cielesna, oddychająca, męcząca się, krucha, śmiertelna, obdarzona jednak mocą języka, poezji. Należałoby raczej powiedzieć, że ową moc stanowi budowa