Ten rodzaj pisania znajdujemy w Cyrografie Ludwika Flaszena, w eseistyce Andrzeja Kijowskiego, odmianach eseju historycznoliterackiego, jaki zaproponował Adam Ważyk, ale i Jarosław Marek Rymkiewicz, w krytyce uprawianej przez Jana Błońskiego. Szkice tego ostatniego zdawały się najbardziej reprezentatywną realizacją modelu dążącego do respektowania literackości tekstu krytycznego, jeśli za jej wymogi - obok kunsztu i elegancji samej formy wypowiedzi - uznamy dążenie do dezautomatyzacji dyskursu. Wolę jego odnowienia, niespodzianki, wprowadzenia doń tego, co w myśl obowiązujących standardów nieoczekiwane, wykraczające poza normę poprawności obowiązującej na gruncie dyscypliny. Fenomen pisarstwa krytycznoliterackiego Błońskiego - zauważał Janusz Sławiński - to fenomen głosu krytyka "znajdującego się poza repertuarem form i trybów wypowiedzi