i znów pochylił się nad rysunkiem. Głęboko rozgoryczony Lesio porzucił towarzystwo i wciąż trzymając się za szczękę, wyszedł na służbowy balkon.<br>Czas jakiś postał przy balustradzie, patrząc z góry na ulicę i przetrawiając kolejne niepowodzenie. Na balustradę świeciło słońce, cofnął się więc i usiadł w cieniu, pod ścianą, na niewielkiej kupce starych odbitek, z zamiarem twórczego przeanalizowania sytuacji.<br>Ból szczęki powoli przycichł. Lesio oderwał dłoń od twarzy, pogrzebał po kieszeniach i zapalił papierosa. Twórcze rozważania uporczywie i nieodmiennie doprowadziły go do tego samego wniosku. Musi zdobyć Barbarę! To jest ten próg, który bezwzględnie powinien przekroczyć, od tego bowiem zależy jego życie