załatwiliśmy, że jego serce spocznie na Wawelu. <br>Usta biskupa nie przerywały dziwacznych drgawek. Niczym tłusty królik przeżuwał to, co przed chwilą powiedział. A ja byłem zdumiony swoją reakcją. Najpierw nadeszło wyostrzenie zmysłów. Usłyszałem odległe gruchanie gołębi, potem szum wody w rurach, wreszcie stwierdziłem, że w gabinecie jest stanowczo za dużo kurzu. Powietrze rozdzieliło się na poszczególne składniki: unoszący się pył, aromat kawy, igiełki lodu nierozpuszczone przez wściekle grzejące kaloryfery. Czułem całe wczesnowiosenne zmęczenie, lekki, niezdrowy pot i subtelny dreszcz przechodzący przez kości. <br>- Chodzi o to - kontynuował biskup - że chcielibyśmy, aby pan wyreżyserował nie tylko nabożeństwo żałobne, ale też całość imprezy: przemarsz