posady zawiadomił wuja Benedykta listownie.<br><br>Po przyjeździe do Lublina dowiedziałem się od Franciszkowej, że mąż jej zachorawał i nie wstaje z łóżka. Poszedłem go odwiedzić. Starowina leżał na brudnym barłogu w ciemnej, zakopconej kuchni. Rękawy koszuli opadały mu w strzępach ukazując chude, żylaste ręce. W smudze zachodzącego słońca wirował tuman kurzu.<br><br>- Dzionek jak skowronek - powiedział Franciszek zmuszając się do uśmiechu.<br><br>- Co panu jest, panie Franciszku? - zapytałem siadająć przy nim na brzegu łóżka.<br><br>- Co mi jest... Co mi jest... - powtarzył. - Słaby jestem... Wstyd się przyznać... Siusiam pod siebie... A żona się gniewa, bardzo się gniewa... Teraz zawiązałem sobie sznurkiem... Może wytrzymam... Syn