fanfary przepisano buchalteryjnie na obecną okazję i zajęto się pospiesznie czym innym. A przecież objęcie rzeczywistej, materialnie istniejącej sceny operowej, przez jednego z najświetniejszych naszych artystów i najzagorzalszych propagatorów muzyczno-teatralnej sztuki to wydarzenie napawające nadzieją, jeszcze jedną, zawsze i niezmiennie szczerą. Pamiętamy przecież lata chwały Opery Poznańskiej, dziś skromnie kuśtykającej w inwalidzkim szeregu, a pod rządami Satanowskiego porywającej się zuchwale nawet na takie superfortece, jak <hi rend="italic">"Tristan i Izolda"</>, i powracającej z owych bitew z tarczą. Ponieważ zaś jednocześnie w Łodzi zapanował Bohdan Wodiczko, należy się w najbliższych latach spodziewać bezlitosnej rywalizacji Wrocław-Łódź, która ostatecznie potwierdzi prowincjonalny status operowej Warszawy