mogły być również i niekoniecznie wrogie moim interesom. Należało bezwzględnie wziąć się w ryzy i nie poddając się jeszcze całkowicie, doczekać do rozmowy z księdzem de Vos. Pociąłem to sobie powtarzać i powtarzać, aż nareszcie Bóg wie o której nad ranem zasnąłem.<br><br>&lt;tit&gt;XIX&lt;/&gt;<br>Ciężkie żelazne drzwi. W górnej części masywne, kute arabeski ochraniają grube tafle szkła. Klamka wielka i nieporęczna jak cegła. Naciskam i ciągnę za nią po raz trzeci. Poprzednio nie stawiała aż takiego oporu. Zapieram się nogami i szarpię. Wiem, że powinienem się zdobyć na spokój. &lt;page nr=132&gt; Nie mogę. Pół godziny temu zadzwoniłem do księdza de Vos. Cichym, pozbawionym intonacji