w zupełnej samotności i ciszy śnieżnej nocy.<br>Ku zdumieniu sąsiadów, pojawiłyśmy się znów na &lt;dialect&gt;wyśnim&lt;/&gt; końcu Sobiczkowej. Zaczęło się oczekiwanie na ucieczkę okupanta. Tymczasem pod Tatrami nadal panował spokój. Przywiezione zapasy dawno się skończyły i gdyby nie wzruszająca dobroć sąsiadów, pomarłybyśmy chyba z głodu. Zapraszano nas to na grule z kwaśnym mlekiem, to na kukurydzianą kluskę z maślanką, to na moskala owsianego z kozim mlekiem. Chleba, który można było jeszcze kupić, nie tykałyśmy. Należało nasuszyć sucharów na drogę powrotną. Zamknięty na klucz w &lt;dialect&gt;spyrniku&lt;/&gt; pozostał również ostatni skrawek &lt;dialect&gt;spyrki&lt;/&gt; i półlitrowa butelka wódki - nasz cały majątek.<br>Codziennie robiłyśmy spacery. Spotykało się