mnie, a potem odwiedził na Wiejskiej. Nie wiedział, że świeżo wstąpiłem do korporacji. Mój brat zrobił to samo przed paru laty, ale, kiedy pojawił się w domu w "deklu" ojciec tak bezlitośnie go wydrwił, że niefortunny korporant wkrótce nim być przestał. Dla ojca termin "korporant" był synonimem młodego "narodowca" z lachą w dłoni, rozbijającego szyby w żydowskich sklepach. Mnie już nie było komu wyśmiać - ojciec nie żył od pięciu lat. Korporacja, do której wstąpiłem, była skądinąd najstarszą w Warszawie i należeli do niej studiujący synowie szacownych rodzin mieszczańskich i ziemiańskich, nierzadko arystokracji, lub noszący nazwiska przedstawicieli "haute burrgeoisie". Brzydzili się udziałem