uznała za czarujący. Zaprosił ich do salonu na aperitif, przepraszając, że żona nie jest jeszcze gotowa. Jak to możliwe, że ona jest jego żoną, myślała, - przecież wygląda przy nim jak... jak... Trudno jej było znaleźć odpowiednie określenie. Co prawda, kiedy się poznali, musiała wyglądać inaczej, nawet Ewelina zapamiętała ją jako ładną kobietę, ale teraz z trudem można jej było nadać to miano. Niska otyła postać z nalaną twarzą, z ciemnymi workami pod oczyma, które rozlewały się na pół policzka. Dobrze chociaż, że przyciemniała sobie włosy, bo jako blondynka nie różniłaby się niczym od bufetowej na dworcu. Było jej przykro, że tak myśli