temperaturę. Zachodzi więc pozytywne sprzężenie zwrotne, zwane niestabilnością pełzania (creep instability). G. de Q. Robin (1955) sugerował, że proces ten poprzez ogrzanie zimnego, dennego lodu lodowcowego, aż do temperatury topnienia, może wywołać szarżę. Pogląd ten podzielało wielu autorów, m.in. S. Baranowski (1978). Jednakże analiza niestabilności pełzania w lodowcach i lądolodach oparta na modelowaniu wykazuje, że powtarzalność fazy aktywnej zawierałaby się w czasie 100 - 1000 lat dla lodowców, a w czasie około dziesięciokrotnie dłuższym dla lądolodów (Clarke i in., 1977; Zotikow, 1982). Jest to więc cykliczność zdecydowanie dłuższa od obserwowanych. Problem stosowalności tej koncepcji do współczesnych i dawnych lądolodów jest dyskusyjny