antarktycznego wynosi ­160 m, a dla Antarktydy Wschodniej jest to +15 m, w przypadku zaś Antarktydy Zachodniej aż ­440 m. Możliwe maksymalne podniesienie lądu, po zupełnym stopieniu pokrywy lodowej i pełnym dźwignięciu izostatycznym, obliczono na 950 m i odnosi się ono do Antarktydy Wschodniej (Drewry, 1983).<br> Charakterystykę innych cech obu lądolodów zawarto w poszczególnych rozdziałach (np. akumulacja 4.3, ablacja 4.4, bilans masy 4.5, struktura termiczna 5.3, ruch strumieni lodowych 7.4). Pełne poznanie prawidłowości rządzących zachowaniem lądolodów, zwłaszcza w warunkach zmieniającego się klimatu, prawdopodobnie stanowi klucz do rozwiązania problemu rozwoju i zaniku wielkich zlodowaceń w plejstocenie.<br><br>&lt;tit&gt;2