Natychmiast pospieszyli do niego i gdy ujrzeli go w tak rozpaczliwym stanie, rozpłakali się, rozdarli szaty i posypali popiołem głowy. Usiedli potem obok niego i trwali tak przez siedem dni i siedem nocy, zachowując milczenie, by uszanować cierpienie przyjaciela.<br>Wreszcie Hiob wyrwał się z bolesnego odrętwienia i złamanym głosem jął lamentować nad swoim nieszczęsnym losem:<br>- Niech będzie przeklęty dzień, kiedym się urodził. Dlaczegóż nie umarłem w żywocie matki lub jako niemowlę na jej kolanie! Azali nie milczałem, nie byłem spokojny? A jednak gniew Boga ściągnąłem na siebie.<br>Elifaz wysłuchał tych skarg z niepokojem i upomniał go z wyrzutem w głosie:<br>- Gdzież