kombinacje liniowe, byle tylko nie zmieniała się suma ich kwadratów, co pozostawi bez zmiany całkowitą energię układu. <br>&lt;gap&gt;, takich jak butadien czy heksatrien (tzw. polieny, rys. 3.36). Także i w tym przypadku orbitale molekularne można przedstawić w postaci zespolonej, odpowiadającej falom biegnącym wzdłuż cząsteczki, przy czym N jest liczbą atomów łańcucha, dostarczających elektrony z orbitali &lt;gap&gt; (czyli liczbą atomów połączonych wiązaniami &lt;gap&gt;. Energia orbitali może przybrać tylko N różnych wartości (przykładowo dla &lt;gap&gt; otrzymujemy tę samą energię co dla k=1), a układ poziomów energetycznych przedstawia rysunek 3.37. Poziomy zajmują położenia symetryczne względem energii &lt;gap&gt; ; poziomy poniżej tej energii odpowiadają orbitalom wiążącym, powyżej - antywiążącym