ciał. Zamieszanie i krzyki. Goście śmieją się. Jednego z gladiatorów podnoszą z rozbitym nosem. Jest już krew, a więc gościom coraz weselej.Teraz czas zabawić zebranych deklamacjami i wesołymi piosenkami gladiatorskimi. Goście są zdumieni: skąd u gladiatorów takie zręczne, dowcipne piosenki? Wyszydzają swoją dolę, rubasznie kpią z kolegów, nawet z &lt;orig&gt;lanisty&lt;/&gt;. Ale pod pozorem beztroski i kpin kryje się głęboka, smutna treść. Oto wychodzi przodownik chóru i śpiewa:<br> Kampanio, Kampanio szczęśliwa, <br>Śpiewają o tobie poeci...<br> A chór po lewej stronie odpowiada:<br> Tu szczęście gladiator zdobywa, <br>Gdy dusza z areny uleci...<br> I znów śpiewa przodownik chóru dźwięcznym, mocnym głosem:<br> Ptak każdy gniazdeczko