oskarżając go o prymitywny psychologizm, o hołdowanie idealizmowi i przedwojenną manierę rodem z "Wiadomości Literackich". Flaszen również rozprawiał się z wszystkim, co nie pobrzmiewało realizmem. I jak słusznie przewidział Wyka, w początkach lat pięćdziesiątych młodzi zbuntowali się, przekreślili swoje wcześniejsze wypowiedzi i zaczęli stawiać się sztorcem do oficjalnej polityki kulturalnej lansowanej przez łódzką "Kuźnicę" i "Życie Literackie". Oczywiście podpadli władzom, a na Flaszena rzuciło się całe stado krytyków spod znaków partii. Wykpił bowiem w swoim artykule o współczesnej literaturze istotę socrealizmu, którego głównym założeniem było ukazanie świata takim, jaki powinien być, a nie takim, jaki jest. A że optymizm socjalistyczny przekraczał