wolnym miejscem.<br>- O, nasz kochany pan Słomka! - ucieszył się restauratorem, którego znał z przedwojennych jeszcze czasów ze Lwowa. - W panu nasza nadzieja. Znajdzie pan coś dla nas?<br>- Już służę. Dla pana hrabiego nie byłoby stolika? Moje uszanowanie panu hrabiemu - ukłonił się dostrzegłszy stojącego przy paniach Teleżyńskiego. - Stoliczek jest przygotowany. Proszę łaskawie za mną.<br>- To świeetnie! - przeciągnął Puciatycki.<br>&lt;page nr=142&gt; I pozostawiwszy opiekę nad kobietami Teleżyńskiemu wdał się po drodze w rozmowę ze Słomką. Przepadał za rozmowami z ludźmi miernie notowanymi w hierarchii towarzyskiej.<br>- Ruch, widzę, u pana, drogi panie...<br>Słomka ledwie dostrzegalnymi ruchami okrągłego brzucha sprawnie torował drogę dokoła parkietu. Przy nastrojowo przygaszonych