ponownie, znacznie wyraziściej. Radość, którą teraz odczułem, Przypominała tę, której doznałem po pierwszej wizycie u monsignora Rigaud. Nadal nie mogłem pojąć, co takiego zaszło, ale wszystkie sygnały, które otrzymałem od rana, były jednoznaczne. Nadzieja zamieniała się w pewność. Nie mogłem jej dłużej barykadować dostępu do siebie. Coś zaczęło mnie tkliwie łaskotać w oczach i to właśnie pozwoliło mi nad sobą zapanować. Wstałem.<br>- Zajrzę tu do pana - rzekłem - jak nie jutro, to pojutrze. A na razie najlepsze życzenia rychłego powrotu do zdrowia.<br><br>&lt;tit&gt;XXVI&lt;/&gt;<br>Nareszcie o pierwszej udało mi się stelefonować z Campillim. Był w swoim klubie, do którego miałem zaraz przyjść. Rozeznawałem