dyskretnie podpatrywały licealistkę, a ona młodniała i młodniała, dziecinniała w oczach. Już nawet nie była dziewczynką, była dzieckiem na kolanach Kuzy, który nadal obejmował ją łagodnie w talii. "Paranoja! Paranoja!" - Kuza... Kuza też stawał się chłopcem! Zniknął zarost, włosy ścięte na pazia, ubranie za duże, oczy powiększone - ubyło mu kilkanaście lat. Zwyczajny dzieciak, mały Krzyś, nie Kuza!... Reszta ulegała podobnej przemianie! Ich ciała cofały się w czasie pod wirującym spojrzeniem Belowskiego... Powrót do dzieciństwa, do odległej przeszłości epoki przedszkola i żłobka. Czas ciał na opak! "Co za faking fantazy?!" - Zygmunt nie mógł tego ogarnąć rozumem. Na stole nie Tomaszek, tylko Tomcio